Η ΠOIHΣΗ

Κι ηταν σ' αυτην την ηλικια
όταν ηρθε να με βρει η ποιηση.δεν ξερω,δεν ξερω από πού
ξεπροβαλε,απ' τον χειμωνα ή από το ποταμι.
Δεν γνωριζω ουτε πως,μητε ποτε,
όχι,δεν ησαν φωνες,δεν ησαν λεξεις,
ουτε η σιωπη:
Μα με καλουσε από καποιο δρομο,
απ'τα κλαδια της νυχτας,
ξαφνου αναμεσα στους αλλους
αναμεσα σε βιαιες φωτιες,
ή επιστρέφοντας μονάχος,
στεκονταν εκει διχως προσωπο,
με αγγιζε.
Δεν ηξερα τι να πω,δεν ηξερε
το στομα μου
να ονομασει,
τυφλοι ησαν οι οφθαλμοι μου,
και κατι τι μπηγονταν στην ψυχη μου,
πυρετος ή χαμενες πτερουγες,
και σχηματιστηκα μοναχος,
αποκρυπτογραφωντας
αυτην την πληγη,
κι εγραψα την πρωτη συγκεχυμενη γραμμη,
αοριστη,ασωματη,καθαρη
ανοησια,
γνωση
εκεινου που τιποτα δεν ξερει,
κι ειδα ξαφνου
τον ουρανο
εκκοκισμενο
κι ανοιχτο,
πλανητες,
παλλομενες φυτειες,
διατρητη σκια,
κοσκινισμενη
από βελη,από φωτια και λουλουδια,
η νυχτα που κυλαει και συντριβει, το συμπαν.
Και 'γω, η εσχατη υπαρξη,
μεθυσμενος απ΄το απεραντο
εναστρο κενο
κατ' εικονα κι ομοιωση
του μυστηριου,
ενιωσα καθαριο κομματι
της αβυσσου,
κυλουσα μαζι με τ' άστρα,
διαλυθηκε η καρδια μου μεσα στον ανεμο.