Όλoι εκείνοι οι άνδρες ήταν εκεί μέσα,
όταν ήρθε εκείνη απολύτα γυμνή.
Έπιναν: άρχισαν να φτύνουν.
Φρεσκοφερμένοι από τον ποταμό,
εκείνη δεν ήξερε τίποτα.
Ήταν μια γοργόνα που είχε χάσει τον δρόμο της.
Οι προσβολές τους διαπερνούσαν την ακτινοβόλα σάρκα της.
Οι αισχρότητες έπνιξαν τα χρυσά στήθη της.
Δάκρυα άγνοιας, δεν έκλαψε με δάκρυα.
Φορέματα άγνοιας, δεν είχε φορέματα.
Την μαύρισαν συστρέφοντας την κάφτρα των τσιγάρων τους,
κυλίστηκαν γύρω της γελώντας στο πάτωμα της ταβέρνας.
Εκείνη δεν μίλησε επειδή δεν είχε φωνή.
Τα μάτια της είχαν το χρώμα της απόμακρης αγάπης,
τα δίδυμα όπλα της φτιαγμενα από άσπρο τοπαζι.
Τα χείλια της κινήθηκαν,
σιωπηλα, σε ένα φως κοραλλιών,
και ξαφνικά βγήκε από εκείνη την πόρτα.
Μπαίνοντας στον ποταμό καθαρίστηκε,
λάμποντας όπως μια άσπρη πέτρα στη βροχή,
και χωρίς να ρίξει ούτε ένα βλέμμα ,
κολύμπησε πάλι
κολύμπησε προς το κενό,
κολύμπησε προς το θάνατο.
Mετάφραση :Liza G.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου